Jeroen, zei mijn vader, het is een oude auto, maar geen piepje, geen kraakje, niks! En mijn moeder was al even enthousiast. Jeroen zei ze, hij rijdt zo lekker. Ik voel niks in mijn rug, maar in die nieuwe auto van je vader heb ik altijd maar last.

En zo kreeg ik dus de oude auto van mijn moeder, ze reed er niet meer in, daar was ze te oud voor. Dat is een eufemisme voor: met beginnende dementie moest je dat maar niet meer doen.

Op maandag de APK, op dinsdag rijdt mijn moeder de auto in zijn achteruit alsnog total loss en op woensdag staat hij op mijn naam. Maar ik was altijd wel gecharmeerd geweest van haar. Dus ik nam de uitdaging aan en liet haar verzorgen. In dat proces heb ik verschillende experts gesproken en hun bewondering was eensluidend: dit was een van beste auto’s ooit door BMW gemaakt.

Dat gaf voor mij de doorslag, ik besloot te investeren in haar en er mee door te rijden. Bijna 10 jaar later staat er 622.000 km op haar teller.

Maar die kraakjes en dat lekkere rijden. Ik weet nu hoe dat komt: mijn vader was tegen het einde van zijn leven stokdoof en alle vier de schokbrekers waren lek.

Maar hoe verklaar ik nou als rechtgeaard wereldverbeteraar dat ik nog steeds in zo’n vervuilende old-timer rondrij? Het grote zoeken naar argumenten begint. Ten eerste: het omsmelten van zo’n oude wagen tot een nieuwe kost veel meer energie dan je ooit in de resterende kilometers van zo’n old-timer zou verbruiken. Verder kom ik even niet. Het is vooral nostalgie, het is de oude auto van mijn ouders en mijn moeder heeft mij haar gegeven twee weken voor ze stierf.

Eigenlijk is er dus geen rationeel argument, het is een guilty pleasure en dat is ook wat waard.

Oh ja, ze was net zo grijs als mijn ouders, nu is ze net zo fleurig als ik.