Er was eens een eiland gelegen in een azuurblauwe zee waar je altijd kon zwemmen in het heerlijke water. Die zee deelde haar rijkdom met de eilanders en die eilanders waren misschien wel de gelukkigste mensen op aarde. Het waren ook wijze eilanders want de moderne tijd lieten ze aan zich voorbij gaan. Het eiland was vooral een rots die als het topje van een ijsberg boven het water uitstak, dus alle vervoer ging per ezel. Het eiland telde welgeteld één vuilnisauto en twee brandweerauto’s. Prive-eigendom van auto’s was niet toegestaan.
Het was deze idylle waar mijn vriendin decaden geleden neerstreek. Hier leefde ze de seizoenen en baarde ze haar kinderen. Die kinderen moesten op een gegeven moment naar school. Ook op een idylle heb je scholen. En ook naar deze school ga je op de ezel. De ezeltaxi, jippie!
Maar ja, ook de ezeltaxi loopt op taxiprijzen. In de gewone wereld nemen mensen daarom zelden taxiauto’s, ze kopen hun eigen auto, dus mijn vriendin kocht hun eigen ezel. En dat was tegen het zere been van de ezelmaffia. Auto’s parkeer je op straat, ezels bindt je vast met een touwtje. Auto’s kun je stelen, ezels kun je losmaken. Menig morgen moest mijn vriendin op zoek naar hun ezel. Gelukkig was het eiland niet zo groot.
Op Hydra, op slechts anderhalf uur met de draagvleugelboot van Athene wonen 2.000 mensen en 20.000 katten. Die 2.000 is dus way beyond Dunbar’s number (zie maart 2020). En dat merk je, teveel mensen om samen voor elkaar te zorgen. Dus bevecht ieder zijn territorium. De ezeltaximarkt is zo’n territorium.
Nu dat haar kinderen het huis uit zijn heeft ze van haar huis een writer’s home gemaakt en ik was afgelopen februari op haar uitnodiging neergestreken in haar writer’s home om te schijven aan mijn boekje – over nieuwe economie uiteraard. Over dat boekje vertel ik je binnenkort vast veel meer. Het was een inspirerende tijd. Er waren nog een historicus die aan zijn magnum opus werkte en er was Linda. Linda vertelde over een prachtig boek dat ze had geschreven. Haar logline bood uitzicht op een steppe van ongedachte psychologie: vrouwen die verliefd worden op terdoodveroordeelde mannen. Wij werden nieuwsgierig en gingen op ontdekkingstocht. En telkens, op een verbazing onzerzijds, wees ze ons op een diamantje van menselijke psychologie. Net als je denkt dat je mensen wel begrepen hebt blijkt het allemaal toch nog anders te zijn. Het begint ermee dat die mannen werkelijk aandacht hebben voor die vrouwen.
Zomaar twee verhalen die misschien niet veel met elkaar gemeen lijken te hebben. Maar toch. Die nieuwe economie, want daar gaat het ons hier om, is eerst en vooral nieuw gedrag. En ik beweer dat ons bewustzijn aan het evolueren is en daarmee ons gedrag en daarmee onze economie. Onze psychologie is daarom het leidende perspectief in deze sociologische studie. Ik begin steeds meer te geloven in de onderzoeksvraag die ik vorige keer poneerde: hoe kunnen we met zeven miljard mensen voor elkaar, onze planeet en de toekomst zorgen?
Met 2.000 mensen op een idyllisch eiland is dat al lastig. Ik zie dat veel om mij heen. Er zijn idealisten die andere idealisten opzoeken en samen gaan ze dan de ideale wereld maken. Een van de problemen daarbij is dat iedereen een eigen idee heeft van wat de ideale wereld is. Wat lijkt te werken is dat er een iemand is die zegt hoe die ideale wereld eruit ziet en de rest zegt ‘Amen’. Dat wordt dan een sekte of zo. Ook niet ideaal… En daar waar mensen het op voet van gelijkwaardigheid proberen valt het bijna altijd in duigen. Walden, nabij Hilversum, is een begrip geworden, maar is uiteindelijk al binnen enkele jaren ten onder gegaan. Bij mijn weten is de Hobbistee in Wapserveen de enige nederlandse commune uit de 60’s die nog bestaat. Een hele interessante vind ik Samar. Ook de Hobbitstee en Samar blijven trouwens netjes binnen Dunbar’s grens.
Samar blijft ook binnen de agro-business trouwens. Daar wil ik hier graag ook even de aandacht op richten: veel van die initiatieven draaien om agro, terug naar moeder natuur. Maar ze hebben wel een tractor, het ijzer voor die tractor hebben ze niet van hier en ook de diesel wordt waarschijnlijk aan de andere kant van de wereld opgepompt. Het punt met agro is dat het zo ongeveer de simpelste, want oudste, vorm van economie is. Dit kun je locaal doen, binnen Dunbar’s grens. Hier ligt de uitdaging niet wat mij betreft. En dan zo’n tractor, dat is toch smokkelen? Doe het dan met paarden of zo, en die ploeg, hoe doe je dat eigenlijk als er geen ijzererts onder je voeten verstopt ligt?
Ik zie het overal om mij heen: samenwerken is lastig, echt samenwerken. Dus niet werken voor een baas, maar voor een doel. Niet omdat je moet, maar omdat je wil. Zoeken naar wat je bindt en hoe je dat samen kunt manifesteren. En vooral: hoe haal je je ego van zijn of haar voetstuk?
Mocht je geinteresseerd zijn in uitwaaien op Hydra: je vind haar huis niet op AirBnB want ze gaat niet in zee met het grootkapitraal, maar haar huis is nochthans beschikbaar voor vacantiedoeleinden. Wat ook kan: Hydra verwelkomt je graag als vrijwilliger om katten te steriliseren, het is een ware plaag.
eerste publicatie: nieuwe mensa berichten 075, mei 2020