Opeens stond het daar, in de optimist. Het artikel ging er niet eens over. Het artikel ging over het verband tussen geest en lichaam, hoe trauma verslavingen veroorzaakt. Onbewust en daarom voor de verslaafde zonder hulp niet hanteerbaar. Die hulp kan dan bestaan uit bewustzording, in compassie.
Maar wat ik er in las was dit: succes is een verslaving. Iets dergelijks staat ook in het artikel hoor, maar meer terloops. Bij mij sloeg het in als een bom.
Zijsprongetje, ik moet denken aan mijn wedergeboorte / verlichting. Ik had daar al veel over gehoord en gelezen. Een van de dingen die ik daar altijd over las was: je ziet het pas als je het doorhebt (terzijde: dit is niet een uitspraak van Johan Cruijff, maar is door een journalist Willem van Hanegem in de mond geschoven). Al die mensen met verlichtingservaring delen dat ik er wel over vertellen kan, maar dat jij het pas begrijpt als je het meemaakt. Ik maakte het mee tijdens de ayahuasca in Brazilie. Het is heel simpel: ik ben mijn ego niet, maar ik heb er wel een. Zo, dan heb ik het ook verteld.
Terug weer, zo is het ook met mijn succesverslaving. Ook daar heb ik al vele malen over gelezen en gehoord. Maar op de een of andere manier sloeg het deze keer in. Gewoon tijdens het lezen op de wc. Maar wel als een bom.
Ja, ik ben succesverslaafd. Stiekem denk ik er aan dat als ik maar hard genoeg mijn best doe, ik begin bijvoorbeeld met columns in de NMB te schrijven. Dat ik dan beroemd ga worden en de wereld kan veranderen en dat mensen dan weten: dat heeft die van Beele gedaan (het liefst formuleren ze dat als: die geniale van Beele).
Gabor Mate, de arts over wie het artikel gaat, geeft ook een alternatief: ontwikkel je bewustzijn. Hij zegt dus hetzelfde als ik maar opeens begrijp ik dat ik daar eigenlijk zelf nog helemaal niet echt mee bezig ben. Een beetje, ik proef er aan, maar daadwerkelijk begrip, echte overgave ontbreekt. En dat wil ik nu gaan veranderen. Moet ook niet zo moeilijk zijn lijkt me. Ik heb al een hele to-do-lijst met stapjes naar succes in de prullenbak gedumpt.
Wat stond er op die lijstjes? Ik ga even graven in mijn prullenbak: ik wilde een trickle-down winkel oprichten, ik wilde een mockup maken van een app voor de nieuwe economie, ik wilde een marktverkenning doen om uit te vinden welke bijdrage ik kan leveren, ik wilde ….
Ze kwamen niet van de grond, niet van mijn lijstje af. Ze kostten teveel energie. Dat is misschien wel een goede meter: Kost het energie? Niet doen! Dan is het je ego die dat wil en niet je zelf en / of het universum (zo daar een verschil tussen is). Go with the flow. Ook al zo’n overbekende slogan, maar in deze context begrijp ik hem opeens heel anders.
Opeens loop ik met bevrijdde ogen door onze wereld heen. Ik hoef niet meer, ik mag. Ik volg naar waar onze energie mij brengt.
Onlangs las ik weer eens met veel genoegen de Breukerbrief. Deze keer verbaast Engbert Breuker zich in deze column over het begrip “normaal ondernemen”. En terecht mijns inziens. Kort door de bocht: normale ondernemers gaan voor winst ongeacht hun impact en sociale ondernemers gaan voor impact ongeacht hun winst. Wat is daar nou normaal aan vraag je je dan af.
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat we normale ondernemers normaal noemen. Voor sociopaten hebben we een woord omdat we dat niet normaal vinden. Maar voor ondernemers? Tsja, blijkbaar is dat normaal. Engbert breekt in zijn column een lans voor een nieuw normaal.
Het was medemensaal Jeroen die mij vertelde van psychologisch onderzoek waarin geconcludeerd werd dat het enige verschil tussen ondernemers en criminelen is dat ondernemers voor de grens stoppen en criminelen er overheen gaan. Misschien moet ik mijzelf als zzp-er dan maar niet meer zo als ondernemer afficheren. Dat klopt misschien ook wel, immers: echte ondernemers vinden zzp-ers geen ondernemers. Ben ik dan misschien toch geen sociopaat?
En toen ik verder las zag ik het opeens: er zijn woorden voor dat nieuwe normaal, Engbert noemt ze zelf. Hij noemt bijvoorbeeld woorden als sociaal ondernemen, impact ondernemen en real pricing. Mijn observatie is: daar zijn dus woorden voor. Die begrippen zijn niet meer zo wereldvreemd dat we ze moeten omschrijven. Nee, we hebben er woorden voor.
Engbert eindigt met de suggestie om verdienmodellen te vervangen door bestaansmodellen. Dat doet me dan weer denken aan de dienmodellen van Henry Mentink. Weer een woord voor het nieuwe normaal.
En dus ook: als we op de kruising staan bij verdienmodellen dan kun je verschillende kanten op. Het pad is nog niet geheel duidelijk, we zijn nog zoekende. Maar ik geloof wel dat we uiteindelijk op dezelfde plek uit gaan komen. Op een bewustzijnsniveau waar het nieuwe normaal is.
Een plek waar je die zoektocht nog beter ziet is op de kruising bij economie. Ik zoek even naar economie / economy op mijn links pagina, dat is een verzameling van wat ik de afgelopen 25 jaar zoal ben tegengekomen en is daarom zonder enige pretentie van volledigheid:
Interessant is dat alle bovengenoemde termen die geen link zijn, op mijn linkspagina wel een link zijn, maar die link werkt niet meer, zo vluchtig zijn die begrippen.
En dan weer – ik ben ook zoekende: zie ik dat eigenlijk voor mij, real pricing? Dat is een enorme berg data die je dan doorworstelen moet. Dat is mijn werk en dat vind ik heel leuk hoor, maar toch vraag ik mij wel eens af: is dit nou the way to go? Is het niet veel verstandiger aan te sluiten bij de stroom van het universum? Ach misschien is mijn kunstje gewoon een tussenstap, ook goed.
Het gaat goed! Erger nog: het gaat steeds beter! Ook de club van Rome begrijpt nu dat het niet het systeem is dat we moeten veranderen maar onszelf. Kijk maar.
Ik heb al vaker geargumenteerd dat mijns inziens ons economisch systeem de aggregatie is van onze individuele gedragingen. En dus, als we een ander systeem willen, dan zullen we ons gedrag moeten veranderen. En dus, als we ons gedrag willen veranderen dan zullen we een ander bewustzijn nodig hebben. En dus? Jouw bewustzijn kan ik niet veranderen. Of misschien toch? Gewoon door voor te doen. Dan gaat het misschien viral, dat nieuwe gedrag. Ik vind het wel frappant dat de club van Rome er 50 jaar over doet om dit te begrijpen. Maar ook bij mijzelf heeft het lang geduurd, dus ik zal niet klagen.
Afgelopen maand was ik ook op de jaarlijkse degrowthconferentie (https://esee-degrowth2024.uvigo.gal/en/) en sprak met Vincent Liegey over die onhebbelijke term degrowth, die wel zegt wat we niet willen maar niet wat we wel willen. Vincent had voor mij een eye-opener: alle mooie termen zoals bijvoorbeeld deeleconomie worden uiteindelijk in beslag genomen door commercie. Degrowth is een naar woord, dat zal niet overgenomen worden. Ik was enigszins flabbergasted en begin ondertussen een beetje verliefd te worden op het woord.
Laat ik afsluiten met een onderzoek dat ik laatst tegenkwam: wat is het veiligste automerk? Het ging alsvolgt:
Men neme een stel verschillende auto’s en men laat hen 1.000.000 kilometer rond de wereld rijden. We meten hoever de auto komt voordat de bestuurder dood is. Puur uit interesse meten we ook het aantal doden onder de overige weggebruikers door toedoen van de auto.
Het merk Tank was overduidelijk winnaar, die als enige de volledige 1.000.000 kilometer had afgelegd. De bestuurder kwam heelhuids aan, wel enigszins beduusd vanwege het aantal slachtoffers onder zijn tegenliggers.
Er was ook enige kritiek op de ondezoeksopzet, zo las ik elders. Er was bijvoorbeeld iemand die de posiie innam dat de onderzoekers vergeten waren om onderscheid te maken tussen rechts houden en links houden. De onderzoekers hadden zich verwaardigd de criticus van repliek te dienen, hun verweer was dat zij puur de invloed het merk wilden meten en daarom af hebben gezien van het introduceren van bijkomende factoren.
Om toch tegemoet te komen aan de kritiek hebben de onderzoekers twee kleinere deelonderzoeken gedaan, een waarbij voortdurend rechts werd gehouden, en een waarbij voortdurend links werd gehouden. Maar de resultaten waren niet significant anders. Wel observeerden sommige onderzoekers een mogelijk verband met in welk land de rit werd aangevangen, maar omdat jurisdictie niet in hun model voorkwam hebben ze dit verder buiten beschouwing gelaten.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 122, jul 2024
Ton, een goede vriend van mij, wees mij op: New Economic Schools of Thought — a concise overview, deel 1 en deel 2. Een overzicht van 14 perspectieven op onze nieuwe economie. Hier de perspectieven:
Ik kom de blauwe economy van Gunter Pauli niet tegen in deze lijst, en dat verbaast me een beetje want zijn perspectief voegt wezenlijk iets toe (in één zin: groen wil je niet maar moet, blauw is ook groen maar die wil je wel). Gelukkig staat degrowth er wel in en zelfs het International Degrowth Network waar ik lid van ben (als je goed kijkt zie je me op de foto staan, heel goed kijken hoor, ik had mezelf een beetje verstopt). En oh ja: de deeleconomie, wie heeft het daar nog over?
Hoe kan ik deze perspectieven begrijpen? Eerst mijn eigen analyse, affirmatief geformuleerd: als iedereen bij alles wat z/hij doet rekening houdt met alles en iedereen dan zouden er geen crises zijn. Vervolgens: ik geloof dat ons bewustzijn evolueert en dat dit de evolutie van onze economie veroorzaakt. Tenslotte geloof ik dat ons bewustzijn evolueert naar zorg voor ons, de planeet en de toekomst. Kort gezegd: het komt allemaal goed.
Ik geloof dat we nu op zoek zijn naar dat nieuwe gedrag en dat we dat nieuwe gedrag momenteel aan het vinden zijn. Dus als ik naar die 14 perspectieven kijk stel ik mijzelf bij ieder van die perspectieven de vraag: in hoeverre beschrijft dit perspectief rekening houden met alles en iedereen? Hoe gaat dat eruit zien? En hoe krijgen we dat voor elkaar?
De schrijfster heeft volgens mij echter andere vragen gesteld. Haar perspectief lijkt prescriptief te zijn. Zij laat de scholen de vragen beantwoorden wat moeten we doen en hoe doen we dat dan? Dat is niet zo gek want bij mijn weten denken die scholen er precies zo over. Laat ik hier duidelijk maken waarom ik denk dat het allemal goed gaat komen. Ik geloof dat we allen samen een zijn, dat is de ontdekking die we aan het doen zijn. En vanuit die ontdekking zullen we niet anders willen dan zorgen voor ons, de planeet en de toekomst. Ik denk daarom dat een descriptief perspectief zinniger is. We hoeven helemaal niets voor te schrijven, het gaat vanzelf gebeuren. En we kunnen dat vanzelf gebeuren een handje helpen door handelingsperspectief te bieden. Dat is voor mij waar die scholen over gaan.
Want een gemene deler in al deze alternatieven is dat mensen rekening houden met alles en iedereen. De een let wat meer op het een en de ander wat meer op het ander, maar samen gaat het lukken, rekening houden met alles en iedereen. Met vreugde zie ik mijn stelling dus onderbouwd. Ik ben daarom vooral benieuwd naar hoe die alternatieven zich zullen manifesteren.
De schrijfster is daar niet helemaal duidelijk over, vaak lees ik passieve formuleringen. Bijvoorbeeld de 3e message van de 2e new economic school of thought, de regenerative economy: If the human economy is to be sustainable over the long run, it must harness the regenerative process by aligning with the same “first principles” of living systems. Maar wie dat alignen nou doet, daar zegt ze niets over. Soms is ze daar duidelijker over, zoals in de 4e message van de 8e school, de impact economy: businesses to pursue net positive impacts and be rewarded for it through trade, investment, taxation and labour.
Wat ik vooral mis in de beschrijvingen is een ontwikkelingsperspectief. Heeft de schrijfster dat niet gezien, of hebben die perspectieven dat zelf over het hoofd gezien? Ik vrees dat laatste, maar om daar uitspraken over te doen zou ik al die alternatieven diepgaander moeten bestuderen. In het kader van deze column kies ik daar nu niet voor. Maar we zullen er hoe dan ook komen, gewoon omdat wij mensen altijd beter willen. En veel van de alternatieven zien in dat meer niet altijd beter is.
En wat ik ook nog geloof: in die nieuwe samenleving gaan we telepatisch met elkaar communiceren. Ik denk dat dat cruciaal is, maar daar hoor ik nog weinig mensen over. Dat komt dan een andere keer.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 121, jun 2024
In nederige dankbaarheid aanvaard ik de kritiek, de gift van John Angenent (in dezelfde nieuwe mensaberichten als deze post, red.). Ik ben er vooral heel blij mee omdat hij mij daarmee uit mijn bubbel heeft gehaald. Ik heb Dopfer & Potts meteen maar besteld. Was ik dan zo kortzichtig dat ik niet doorhad dat ik in een bubbel zat? Nee, ik ben juist heel outreached geweest de afgelopen 25 jaar dat ik mij met het onderwerp nieuwe economie bezighield. En de aanhouder wint: het heeft lang op zich laten wachten, maar John heeft mij gebracht waar ik al lang naar op zoek was. Dat dat zo lang heeft geduurd kun je me verwijten. Ik voer twee verklaringen aan: ten eerste wist ik lange tijd niet waar ik naar op zoek was. Ik wist eigenlijk maar één ding: ik voelde dat het antwoord vlak voor onze neus lag, maar dat we er allemaal aan voorbij keken. Maar welke olifant miste ik nou? En ja, als je niet weet waar je naar zoekt kun je het ook moeilijk vinden.
Ten tweede is daar mijn onderzoeksmethode: dat was vooral participatieve observatie. Ik ben bijvoorbeeld lid geweest van mijn Local Exchange Trade System noppes. De keuze voor deze methode hangt samen met een handicap van mij: het kost mij veel moeite om te lezen, ik lees heel langzaam. Het stuk van John kost mij bijvoorbeeld 20 min. Ik lees eigenlijk hardop in mijn hoofd, ik lees dus net zo snel als ik praten kan. Dus ik lees liever niet, en al helemaal geen teksten waar elke gedachte uitgesmeerd is over vele paginae. Ik lees dus eigenlijk bijna nooit. Had dit anders geweest dan had ik Dopfer & Potts mogelijk eerder gevonden. Maar ook alle economen die ik gesproken heb hebben mij daar nooit op gewezen. Ook niet degenen die juist voorbijkeken aan het heersende discours.
Dit gezegd hebbende inspireert John mij om verder te bouwen met de materialen die hij aangereikt heeft. John probeert mijn visie te bevatten en dat is hem ondanks de omstandigheden goed gelukt. Die omstandigheden zijn dat ik nog niet het achterste van mijn tong heb laten zien. Ik heb al eens eerder verteld dat ik doende ben een boekje te schrijven. In dat boekje, dat ik ondertussen manifest noem, ontleed ik de paradigmaverschuiving waarin we ons momenteel bevinden in 43 patroonverschuivingen (and counting). In mijn column laat ik steeds een of enkele van die patroonverschuivingen de revue passeren. En ik ben nog lang niet door mijn voorraad patroonverschuivingen heen! Van de inhoudsopgave van het manifest heb ik een roadmap gemaakt die ik hier graag met jullie deel, als appetiser. De titel van het manifest is: Free to Serve.
Het idee is een beetje een ganzenbord. Je begint bij 1, welke vraag stellen we eigenlijk? En vervolgens zijn er vele wegen die je naar de laatste halte TINA & TATA brengen. Voor wie niet wachten kan: TINA = There Is No Alternative, Reagan en Thatcher, nog eens aangezet door Fukuyama. TATA = There Are Thousands of Altenatives, die heb ik van Yosh Tandon. En ik geloof in beide, maar niet zoals Reagan en Thatcher dat bedoelden, maar dat komt in due course.
Hier een grove mapping van die patroonverschuivingen (ptv) op de columns totnutoe:
Terecht merkt John op dat het operationaliseren van mijn ideeen over bewustzijn nog niet helder is. Het was ook mijn bedoeling om dat het onderwerp van een van mijn komende columns te maken. Dus hier alvast een tipje van de sluier (ptv 8): Definitie:
Het bewustzijn van een economische actor is de verzameling doelen waar hij/zij rekening mee houdt als hij/zij een economische beslissing neemt.
Dit is goed meetbaar: kijk jij naar het beter leven keurmerk als je vlees koopt in de supermarkt? Of Utz-certified als je chocola koopt?
Ik wil graag nog wat nuances aanbrengen:
Bestuderen die economen nou systemen of niet? Neem nou de onzichtbare hand van Smith. Is dat een systeem? Ik meen dat dat in eerste instantie gedrag van mensen is. Precies het soort gedrag dat economen, als sociaal wetenschappers, bestuderen. En dan zien ze een regelmaat in dat gedrag en in de aggregatie van dat gedrag. ‘Er zit systeem in’ zou je dan zeggen. Misschien dat ‘model’ een beter woord is in deze context. Economen modelleren gedrag van economische actoren. En dat model kun je bestuderen, maar dan bestudeer je dus gedrag mbv modellen. In Pelgrimage jenseits van Dunbar noemde ik mijn wenseconommie een systeem, mag ik dat als een slip of my pen beschouwen? Het gaat mij daar om een economie waarin ik welkom ben, en welkom heten is in eerste instantie gedrag van mijn medeleden van die economie.
Waar het mij hier vooral om gaat is dat mensen soms het idee hebben dat onze ellende aan ons systeem ligt. Zo van: ík doe geen vlieg kwaad, maar het is het systeem dat er een puinhoop van maakt. Dit is een opvatting die om minstens twee redenen van de hand gewezen dient te worden. Ten eerste ontken je daarmee je eigen rol, en dat is nou precies het enige dat jij veranderen kan, jouw rol. Ten tweede gaan mensen op zoek naar, of nog erger wachten op een systeem dat er helemaal nooit komen zal, en dat maakt ze vervolgens inert.
We zijn het er dus over eens dat honger geen kwestie van schaarste is. Ik meen dat het uiteindelijk ook geen logistiek probleem is, er zijn voldoende militairen op deze planeet om die logistiek te organiseren, dat zou nog eens een battle to win zijn. Dat het niet gebeurt is het echte probleem en dat is mijns inziens uiteindelijk een kwestie van besturing, governance, politieke wil. Gedrag dus. In deze geest: alles in dit universum is eindig, maar schaars is iets alleen als er niet voldoende van is en dat is vooral het gevolg van onze keuzes, van onze wensen en gedrag.
Dit is mijn eigen terrein: Gödel en omstreken.
Gödel, ja, dan kom je op mijn terrein. Ik ben er ooit speciaal voor naar Amsterdam afgereisd omdat we de Monatshefte für Mathematik und Physik, waarin Gödel zijn beroemde onvolledigheidssteling had gepubliceerd, niet in Leiden hadden. Hier wil ik dus graag wat uitgebreider op ingaan.
Het was in de dagen van de logisch positivisten, de Wiener Kreis. Voortbouwend op de Principia Mathematica van Russell en Whitehead uit 1910 wilden zij de gehele wetenschap op logica baseren. En dan komt in 1931 Kurt Gödel, ook lid van de Wiener Kreis, met zijn onvolledigheidsstelling. Het zou zomaar een donderslag bij heldere hemel geweest kunnen zijn, om de hele raison d’être onderuit te halen van je eigen bloedgroep moet je toch eerst in staat zijn diametraal de andere kant op te kijken.
In mijn eigen woorden luidt die onvolledigheisstelling: in elk logisch systeem waarin je de natuurlijke getallen (1, 2, 3, enz) kunt representeren kun je ook proposities formuleren die wel waar zijn maar niet bewijsbaar. Het gevolg van deze stelling is dat het logisch positivisme een onhaalbare zaak is, immers de zoektocht van de logisch positivisten was juist naar een logisch systeem waarin ze de gehele wetenschap konden formuleren en vervolgens bewijzen.
Ik ben altijd getroffen geweest door de elegantie van het bewijs, dat is een variatie op de leugenaarsparadox (die luidt: ‘Ik lieg nu’). Wederom in mijn woorden gaat het bewijs van Gödel alsvolgt: hij laat zien hoe je mbv natuurlijke getallen (die immers gerepresenteerd zijn in je logische systeem) een propositie kunt formuleren die je kunt interpreteren als: ‘Ik ben niet bewijsbaar’. Het bewijs gaat dan alsvolgt: stel dat deze bewering bewijsbaar is dan zou je deze uitspraak dus kunnen bewijzen, en als de uitspraak bewezen is, dan is dus ook waar dat: deze uitspraak is niet bewijsbaar. Contradictie! We besluiten dat deze uitspraak dus niet bewijsbaar kan zijn. Maar dat is nu juist de bewering van deze uitspraak, nl dat hij niet bewijsbaar is. Deze bewering merkt dus terecht over zichzelf op dat hij niet bewijsbaar is. Maw: de propositie is wel waar.
Deze uitweiding om enkele nuances in John’s beweringen aan te brengen. Gödel richtte zich op logische systemen waarmee men wetenschap en filosofie wilde bedrijven. Hij heeft niet bewezen dat utopieen niet kunnen bestaan. Ook interessant, Gödel richtte zich niet op de strengst-formele systemen, maar juist formuleerde hij een betrekkelijk eenvoudige voorwaarde waaraan een logisch systeem moet voldoen (nl dat je daarin natuurlijke getallen moet kunnen representeren). Maar vooral: die systemen worden wel geacht consistent te zijn, hij bewijst dus niet dat zulke systemen noodzakelijkerwijs inconsisenties bevatten.
John brengt ook de culturele dimensie in, waarvoor wederom dank. Ik ben mij bewust van die dimensie maar heb hem totnutoe niet in mijn denken opgenomen. Mijn eigen westerse cultuur was al uitdagend genoeg. En ook denk ik dat hoewel door verschillende culturele filters economie er significant anders uit komt te zien bewustzijn een dieper liggende dimensie is.
Ten slotte: wat staat mij voor ogen met een op telepathie gebaseerde economie? Ja, als ik dat wist dan had ik er wel over geschreven. Ik voel mijzelf voldoende wetenschapper om zo’n terra incognita met unbiased blik te betreden. Waar ik aan denk? Dimensies die nog niet vertegenwoordigd zijn in onze westerse natuurwetenschappelijke modellen. Hoe grijpt bewustzijn bijvoorbeeld in op materie? Dat klinkt misschien heel esotherisch, maar ik bedoel gewoon: ik zit hier te typen, en dat kunnen we haarfijn beschrijven met zenuwstelsels, elektrische signalen, mitochondrieen die spieren doen samentrekken (ik ben hier duidelijk geen kenner), maar: waar begon dat eigenlijk? Ergens in mijn hersenen begonnen stroompjes te lopen, waarom begonnen zij te lopen, wat is dat bewustzijn?
Oh ja, voor de goede orde en voor zover dat niet duidelijk was: het personage Tom de wandelaar is een echt bestaand mens, het betreft een goede vriend van mij. Ik had me alleen vergist in de locatie: de wandeling vond plaats op Corsica ipv in de Pyreneeen.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 081, dec 2020
Liefde is… Ken je hem nog, in de telegraaf? Opeens viel het binnen: dit kan ik ook met degrowth.
Nu ik beter snap wat degrowth behelst en welke mensen het aantrekt zie ik dat degrowth in de media bijna altijd verkeerd begrepen wordt. In how to grow a degroth economy heb ik al eens uitgelegd dat de degrowth beweging daar zelf ook debet aan is.
Voorlopig is degrowth een verzamelbak van bewegingen die allemaal ongeveer dezelfde kant op gaan en daarom bij elkaar aanhaken. Maar ons verhaal is nog niet unisono. Het veld wordt gekenmerkt door een diversiteit aan beelden, ideeen en verhalen.
Maar in de media wordt degrowth toch vooral lacherig weggezet, je kunt toch niet serieus menen dat we niet moeten doen wat we allemaal wel willen, namelijk groeien? In het kielzog van die misvatting wordt degrowthers toegedicht dat ze allemaal voorstander zijn van een miserabel leven. Omdat er helaas niet meer is dan dat.
Zoals eerder betoogd is de werkelijkheid van degrowth alles behalve dat. Het gaat om samen leven ipv rat racen. Delen met elkaar zodat iedereen mee kan doen, noord en zuid. Een economie die onze planeet respecteert, en zo nog veel meer.
Maar zoals gezegd, er is nog geen helder uniform beeld. Ik heb mijn beeld van de ontwikkeling van ons bewustzijn en dat ik dus alleen maar mijn eigen gedrag hoef te veranderen. Anderen hebben andere beelden en willen de barricaden op. Het is een kracht en een zwakte. Een kracht omdat het een divers gezelschap aantrekt, een zwakte omdat het naar buiten toe voornamelijk onbegrijpelijk en daarmee zelfs lachwekkend is.
En toen kwamen die cartoons van Liefde is… voorbij. Als ik nou eens een serie cartoons Degrowth is… ga maken. Dat biedt een geweldige ruimte om recht te doen aan de diversiteit binnen de gemeenschap en het spreekt de buitenwacht op een verfrissende manier aan.
Vorige maand in AA voor groeiverslaafden had ik gezegd dat ik de take it easy van jon jandai op een nieuwe serie posters wilde gaan zetten. Dat worden dus deze Degroeth is… cartoons. Nu zoek ik alleen nog een tekenaar, wie o wie? Of misschien weet iemand een cursus cartoons tekenen?
Hier alvast wat teksten voor bij de tekeningen:
Degrowth is… tijd voor zorg gelukkig met genoeg take it easy komt tijd, komt kringloop relax ruilen is huilen, delen is spelen
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 120, mei 2024
Oh, oh, oh, dat overkomt me nou altijd: wil ik net onderweg gaan, kom ik iets tegen dat me een totaal andere richting op wijst. Maar nu heb ik bedacht toch maar gewoon op weg te gaan in de bedachte richting. Dit is het geval:
De groeiverslaving is sinds mei vorig jaar niet meer uit mijn bewustzijn verdwenen. De eerste mijlpaal in deze richting gaat zijn dat ik in Veenendaal/Amsterdam/Pontevedra een postercampagne ga starten. Ik heb jullie uitgenodigd samen te brainstormen over de community die ik met die posters wil aanspreken. Ik heb ondertussen een hele marketingstrategie zitten bedenken.
Dit heeft me aan het denken gezet. Die verslavingsinsteek is ook weer zo van: je doet het niet goed, je moet iets anders. En tijdens mijn zoektocht naar een marketingstrategie kwam ik tegen wat we allemaal eigenlijk allang al weten (marketing bestaat mijns inziens uit het intrappen van deuren die zo open staan dat je niet eens meer ziet dat dat een deur is waar je doorheen kan, en dat is best knap!): als ik mensen mee wil krijgen dan is een wortel uitdagender dan een stok.
Waarom dan toch die stok? Om eerlijk te zijn: ik heb er nu al zoveel tijd in gestoken. En nu on the fly even rechtsomkeert maken is ook niet zomaar gedaan. Dus ik ga die posters toch ophangen in Veenendaal en ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Achter die poster zit niet een hele community, maar een simpele uitnodiging voor een live bijeenkomst hier in ‘t Veen.
plakken is ook een kunst
En nu ik dit schrijf, weet je: ik ga een experiment doen. Volgende maand weer posters ophangen, maar dan met die wortel: life is easy. Wat gaat er dan anders? Komen mensen wel of niet, en wat zijn dat voor mensen? Dan heb ik nu nog een maand om te bedenken wat er op die posters moet staan.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 119, apr 2024
Onlangs kwam ik een boekrecensie tegen over Waarom materialisme totale onzin is. We duiken meteen diep in een van de meest mystrieuze begrippen waarvan we ons bewust zijn: bewustzijn. Dat begrip is bijna ongrijpbaar maar speelt zo ongeveer de hoofdrol in mijn columns over nieuwe economie. Tijd om nog eens uit te leggen hoe ik dat begrip gebruik.
Ik geloof werkelijk dat ons bewustzijn, whatever that may be, evolueert, groeit. En ik geloof dat die evolutie, groei van ons bewustzijn onze economie doet evolueren, groeien. Hoe dan? Eigenlijk is dat niet zo heel ingewikkeld. Eerst definieer ik economie en daarna vraag ik mij af hoe je dat mysterieuze bewustzijn in onze economie terugvindt. Wel nu, alsvolgt:
Ik definieer economie als een proces bestaande uit twee soorten economische beslissingen, genomen door economische actoren, met de daarbij behorende acties: het stellen van doelen en het aanpassen van de bestaande planning om die doelen te realiseren. En dan nu bewustzijn, hoe vind ik dat terug in die beslissingen?
Nou, bijvoorbeeld: als een consument in de supermarkt pindakaas koopt, kiest zij/hij dan die met een fairtrade-keurmerk? Nu kan ik bewustzijn definieren: het bewustzijn van een economische actor is de verzameling doelen of belangen waar zij/hij rekening mee houdt als zij/hij een economische beslissing neemt. Op deze manier hoef ik mij niet bezig te houden met allerlei esoterische en metaphysische benaderingen.
Nu kunnen we ook beschrijven wat we met de evolutie, groei van bewustzijn bedoelen: die vezameling evolueert, groeit. En dat is ook werkelijk wat er gebeurt mijns inziens: de verzameling doelen waar we als economische actoren rekening mee houden wordt groter. Op persoonlijk niveau, maar ook op geaggregeerde niveaux als het nationale. Onlangs heeft Europa bijvoorbeeld een Green Deal aangenomen. En door die evolutie van ons bewustzijn evolueert ook onze economie. Niet alleen in dynamische zin, wat gebeurt er allemaal? Maar ook in structurele zin, dan gaat het over governancestructuren zoals de revival van de meent. Sinds een aantal jaren praten ook de dieren mee in ons parlement bij monde van de Partij voor de Dieren.
Als ons bewustzijn evolueert dan evolueert onze economie, maar als ons bewustzijn groeit, groeit onze economie dan ook? Dat kon toch niet meer, economische groei? Vanwege de nog altijd bestaande armoede lijkt die groei wel nodig. Het wordt tijd om alle begrippen die hier een rol spelen en hun verbanden op een rijtje te zetten.
Dit zijn de (veronderstelde) verbanden tussen deze begrippen: de economie groeit per definitie als het BBP groeit. als de economie groeit dan groeit het welzijn. als de economie groeit dan groeit onze voetafdruk.
Laten we voorop stellen dat we geinteresseerd zijn in groei van het welzijn. Maar ook zien we de noodzaak van het verkleinen van onze voetafdruk. Als we bovenstaande verbanden volgen dan staat daar: als onze economie groeit, dan groeit ons welzijn, maar ook onze voetafdruk. Dit lijkt een belangentegenstelling: we kunnen alleen meer welzijn creeren als we onze voetafdruk vergroten, maar dat laatste willen we juist niet. Wat nu?
Laten we eerst die verbanden nader beschouwen.
Eerst dat eerste verband: de meest gangbare opvatting is dat je de economie moet meten adhv het BBP. Dat heeft een aantal voordelen zoals eenduidigheid en vergelijkbaarheid. Hier is natuurlijk ook veel debat over. Ik zal ze door elkaar gebruiken.
Naar de veronderstelling dat het welzijn groeit als de economie groeit is veel onderzoek gedaan en hier is het verband duidelijk zwakker. Het belangrijkste onderzoek op dit gebeid is wellicht dat van Piketty die aantoonde dat het trickle down effect, de schaamlap voor ongebreidelde inhaligheid, helemaal niet bestaat. Anderonderzoek laat zien dat mensen het gelukkigst zijn als ze dubbel modaal verdienen. Ga je meer verdienen dan wordt je daar niet gelukkiger van. Deze twee onderzoeken samen zeggen dus dat als de economie groeit dan krijgen vooral de rijkeren meer, maar die worden daar niet gelukkiger van.
Tenslotte het verband tussen groei van de economie en groei van onze voetafdruk. Daar is ook behoorlijk onderzoek naar gedaan en zoals ik het begrijp: als we niets veranderen dan klopt dit verband.
Zoals al eerder gezegd wordt vaak gedacht, en soms ook bedoeld, dat met degrowth het kleiner worden van het BBP (https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruto_binnenlands_product) bedoeld wordt. Ik geloof dat het kleiner worden van het BBP geen doel moet zijn, het kan een gevolg zijn. Mijns inziens gaat degrowth in plaats daarvan over het verkleinen van onze voetafdruk.
Tsja, wat nu? Mijn stelling is dat als ons bewustzijn evolueert dat dan die verbanden ook evolueren. Waarmee een ruimte gecreeerd wordt waarbinnen bovenstaande paradox zal oplossen. Onze economie is een spiegel van onze ziel.
Om dit duidelijk te maken wil ik twee begrippen toevoegen aan mijn begrippenkader: transactiekosten bewustzijn
Even over deze begrippen. Bewustzijn heb ik boven al geintroduceerd, en transactiekosten heb ik al eens beschreven in NMB’s 108 en 110. Het belangrijke dat je moet weten van transactiekosten is dat we ze maken omdat we elkaar niet vertrouwen.
Wat zijn de verbanden? Hier spreek ik mijn verwachtingen uit, ik weet niet van bestaand onderzoek, het kan zijn dat dat er is, maar dat weet ik dan niet. als het bewustzijn groeit dan dalen de transactiekosten. als transactiekosten dalen dan daalt het BBP. als transactiekosten dalen dan blijft het welzijn minstens gelijk.
Dit vergt enige uitleg. Als ons bewustzijn groeit, dus als we meer rekening gaan houden met elkaar, dan worden we betrouwbaarder en is er steeds minder noodzaak om transactiekosten te maken. Die transactiekosten zitten gewoon in ons BBP, dus dat BBP daalt even hard mee. Maar die transactiekosten waren er alleen maar omdat we elkaar niet vertrouwden, de transacties die we er mee mogelijk maakten gaan ook zonder die kosten te maken gewoon door dus ons welzijn blijft op peil, minstens.
Ik weet niet precies hoe groot die transactiekosten zijn maar Jacques Fresco van de Venus project schatte die kosten, als ik hem goed begrepen heb, op 95% van de totale economie, kortom: ons huidige welzijn is makkelijk binnen de grenzen van de aarde te realiseren, als we maar het lef hebben elkaar te vertrouwen.
Er is meer te zeggen, maar hier wil ik nu alleen opmerken: als we gaan rekening houden met, zorgen voor elkaar dan stappen we uit de competitie, uit de race. Dat geeft vertrouwen en lucht. En de noodzaak om te hamsteren vervalt. Schaarste verdwijnt dan. En als we het belang van de aarde gaan meetellen dan wordt de business case voor circulaire economie positief. Dit beidt geegenheid om het welzij te doen groeien, ihb ook van hen die het nodig hebben.
Dit is in vogelvlucht hoe ik betere tijden zie aanbreken: ons bewustzijn groeit en daarmee dalen onze transactiekosten zover dat onze voetafdruk binnen de grenzen van de aarde gaat vallen. Daarmee onstaat er ruimte waarin het welzijn van iedereen kan groeien.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 118, mrt 2024
Heb je kleine kinderen (gehad)? Leer je ze dat ze niet met vreemden mee mogen gaan, of zelfs maar praten? Kijk even naar deze 3 min video. Mijn kinderen zijn ondertussen meerderjarig, maar ben ik al volwassen? Twee belangrijke lessen die ik geleerd heb als ouder: kinderen krijgen betekent nooit meer geen problemen. En: kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. Overigens kom ik in Amsterdam genoeg kinderen tegen die zeggen: “Ik praat niet met vreemden” en lopen dan door.
Waarom leer je kinderen dat ze niet met vreemden mee mogen gaan? Ja, waarom eigenlijk? In verreweg de meeste gevallen zou dat geen probleem zijn. Ik bedoel, als jij een kind mee zou nemen naar jouw huis dan zou je daar een goede reden voor hebben, bijvoorbeeld dat kind heeft een pleister nodig of zo. Ondertussen leven we in een maatschappij waarin iedereen zo bang is voor elkaar dat ook als dat kind een pleister nodig zou hebben velen dat kind niet zouden meenemen.
En natuurlijk, als je een kind zou willen misbruiken zou je het overtuigen met je mee te gaan, dus dat we als ouders onze kinderen leren dat ze niet mee moeten gaan met vreemden leren we ze dat precies daarom. Sommigen zullen zich misschien afvragen waarom ik het niet heb over praten met vreemden, maar alleen over meegaan. Welnu, sinds kort woon ik in Veenendaal en daar zeggen de mensen elkaar gedag op straat, ook als ze elkaar niet kennen. En ook de kinderen doen dat, ze begroeten mij met: hallo meneer, of goedendag. Ik voel me wel thuis hier. Jammer dat ik van de zomer weer verkassen moet, want dan wordt het hier gesloopt ten gunste van woningbouw.
Die kinderen kunnen zich al die slechtheid van sommige mensen niet voorstellen en precies daarom maken we er een regel van voor ze. Als ze ouder worden dan gaan ze dat begrijpen en dan gaan ze vanzelf niet meer praten met slechte mensen. Maar met andere vreemden praten ze wel. Tenminste ik wel, maar van de jeugd van tegenwoordig weet ik het niet meer.
Dit soort regels vervangen bewustzijn. Als het bewustzijn eenmaal daar is dan heb je die regels niet meer nodig, dan doe je het vanzelf goed. Waar het me om gaat is dat als het bewustzijn eenmaal daar is dan heb je die regel niet alleen niet meer nodig, erger nog: dan zou die in de weg zitten. Want stel nou dat je hier in Veenendaal de weg kwijt bent. Als je dan niet de weg kan vragen omdat de regels zeggen dat je niet met vreemden mag praten dan zul je moeten wachten tot de politie je oppakt vanwege verward gedrag. En dan moet je alsnog met die vreemde politieagent(e) spreken, en dat moet je alleen doen als die politieagent zich ook als zodanig identificeren kan, want misschien is het een booswicht die een politiepak heeft aangetrokken. Gelukkig hebben we allemaal een smartphone (ik niet overigens) en kunnen we met GPS en openstreetmap.org zelf thuiskomen. We hoeven onze bubbel nooit meer uit, contact met vreemden is niet meer nodig, dat is iets wat opa en oma deden.
Als je niet bewust bent dan helpen regels je. En ook helpen ze je om bewust te worden. Maar als je eenmaal bewust bent dan zitten ze in de weg. Regels kunnen nameljk nooit precies genoeg zijn: praat niet met vreemden, maar wel met een politieagent. Maar alleen als die politieagent zich heeft geidentificeerd. En eigenlijk moet je ook die identificatie verifieren. Enzovoorts. Regels zijn een eerste orde benadering van bewustzijn. Niet meer, maar ook niet minder. Ik vind dat een intrigerende tegenstrijdigheid, dat is de tragedie van de regel.
Misschien is het verstandiger om de persoon te lezen, aan te voelen of die persoon klopt. En weet je, volgen mij kunnen kinderen dat juist als geen ander, als ouders zouden we ze ook kunnen leren om actief naar hun intuitie te luisteren. Daarvoor moeten ze juist veel met vreemden praten, dan valt die ene zonderling ook hen vanzelf op. Maar ja, dan moeten we ze natuurlijk vooral leren om hun eigen gevoel te vertrouwen in plaats van te luisteren naar de juf.
Ik als autist kan dat lezen van mensen niet, dat is een serieuze handicap. En toch. Ik begrijp mijzelf als dat ik dat mogelijk wel zou kunnen maar nooit geleerd heb omdat ik juist door een overload aan prikkels er nooit aan ben toegekomen om dat zintuig te ontwikkelen. Er zijn mensen die beweren dat juist autisten telepathisch zouden kunnen communiceren. Ik ga daar op terugkomen want ik begin te geloven dat telepathie de manier is om in de nieuwe economie te communiceren en beslissingen te nemen, niet bakken met data en A(utistische) I(ntelligentie).
Terzijde: veel regels die de overheid uitvoert hebben een discretrionaire ruimte voor de uitvoerend ambtenaar. En nu komt het: ambtenaren, of eigenlijk hun (middle) managers, zijn bang voor die discretionaire ruimte. Als er een nieuwe wet van kracht wordt dan gaan ze die eerst interpreteren. Daarmee bedoelen ze dat ze die discretionaire ruimte eruit protocolliseren.
Deze 7 min video vond ik ook nog. Dus ook als je kinderen groter zijn mag je oppassen. Wat ik me wel afvraag is of de agressie van die ouders deze kinderen helpt. Heeft iemand een idee?
Tenslotte: ook op Kattenburg in centrum Amsterdam zeggen vreemden elkaar gedag. Daarom voel ik me al jaren zo thuis om dit eiland. Ik meen zelfs dat dat in heel Amsterdam aan het veranderen is, een stad maak je samen en dat doe je niet door je in je eigen bubbel op te sluiten. Ook dat is een stukje bewustwording.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 117, feb 2024
Ik wil graag met jullie brainstormen, live in Veenendaal. Ach, dat laatste vergt misschien enige toelichting.
In Joshua heb ik het verhaal gedaan van Joshua en hoe ik bij hem kwam te wonen, ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en woont hij in datzelfde huis samen met zijn nieuwe vriendinnetje en zit ik anti-kraak in een oud schoolgebouw in Veenendaal. Basisschool, mijn wc is die van groep 8, voor grotere boodschappen ga ik liever naar de wc van de directrice. En wederom beregezellig! We zouden er zo een soap van kunnen maken. Ik zit hier oa met een cocaineverslaafde en een alcoholverslaafde. De een is al gestopt maar de ander nog niet. Ik voel me hier wel thuis want zelf ben ik wietverslaafd. Ook al weer jaren geleden gestopt overigens.
Anyway, genoeg ruimte alhier voor een brainstorm. Ik wil een postercampagne doen, dit soort posters:
In Groeiverslavingszorg vertelde ik van de groeiverslaving die onze transitie naar een mooiere wereld obstrueert. En in How to grow a degrowth economy vertelde ik van Inari die met de vraag kwam: hoe weet ik nou of ik groeiverslaafd ben? Ik heb die laatste vraag nu opgepakt. Het punt is: als je verslaafd bent moet je eerst twee stappen zetten voor je aan je genezing kan beginnen: je moet je bewust worden van het feit dat je verslaafd bent en vervolgens moet je besluiten dat je daar vanaf wil. Die genezing zelf begint er dan mee dat je jezelf een beeld vormt van jouw toekomst zonder die verslaving. In ons geval van groeiverslaving zitten daar nog twee stappen voor: we moeten beseffen dat er zoiets bestaat als groeiverslaving en vervolgens snappen waar zo’n groeiverslaving uit bestaat.
Het doel van mijn postercampagne is die eerste paar stappen: wat is groeiverslaving eigenlijk in meer concrete termen en geldt dat ook voor mij?
Mijn beeld: groeiverslaving is een mindset die tot allerlei onwenselijk/onmenselijk gedrag leidt. Dat komt terug in de opzet van de posters: de eerste vraag gaat over jouw mindset, de tweede over je gedrag, en de derde over bijbehorende systeemwijzigingen. Ik heb nog een flink aantal andere posters gemaakt. Je kunt die mindset ook vinden in mijn boekje Free to Serve.
Ik heb afgesproken om aanstaande juni tijdens de 10e international degrowthconferentie op de Ponte do Burgo in Pontevedra (de centrale brug aldaar) deze posters op te hangen in het engels, spaans en galicisch. En ter voorbereiding ga ik dezelfde campage pilotten in Veenendaal en Amsterdam.
Mijn vraag aan jullie is: die link naar addicted2growth.org, waar gaat die naar toe, wat kunnen mensen daar doen? Alleen een interactief lijstje vragen waaruit ze kunnen concluderen hoe verslaafd ze zijn (en wat staat er dan in dat lijstje)? Of zit er een hele (zelfhulp)community achter? En wat is dat dan? De posters zullen naar believen ook een inspirerende rol spelen tijdens onze brainstorm.
Het was beregezellig om met enkelen van jullie live deze vragen te beantwoorden.
eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 116, jan 2024
