Vanaf morgen is mijn manifest beschikbaar. Nu al kun je hem downloaden vanaf free-to-serve.org. Hoe heeft het zover kunnen komen?

De sjeik, de sjah en de shell. Wie kent Wim Kan nog, oudejaarsconference 1973? Ik moest eraan denken toen een vriend van mij optrad ter afsluitting van een cursus toneel. Deze jaren verdrinken we in schreeuwlelijken als van ‘t Hek en daarvoor de Jonge. Nee, dan was Wim Kan van een andere klasse. De grandeur die zijn bescheiden uitstraling onderstreepte was fenomenaal. Het was de vriendelijke kwinkslag van Arjan die mij aan Kan deed denken. Toen wist ik: dit moet ik ook doen met mijn verhaal over de nieuwe economie.

Ik denk dat ik nu halverwege ben tussen het optreden van Arjan en mijn eigen optreden. En zoals altijd op een pelgrimage: het doel is slechts richtinggevend, de weg is waar het om gaat. Dus of ik ooit op zal treden weet ik niet, maar ik ben vol goede moed op weg. Na dat optreden ben ik op aangeven van Arjan een stand up comedy cursus gaan doen. Grappig, als kleine jongen deed ik dat ook al. Er blijkt echter wel een enorm verschil tussen toen en nu te bestaan: toen deed ik alles spontaan en dat is ook wat ik verwachtte van stand up: spontaniteit. Maar uit die droom ben ik snel verlost.

Ok, alles minitieus in elkaar puzzelen dus. Dat is gelukkig ook een van mijn krachten. En comedy? Deze trainer legde ons het belang uit van timing en in het bijzonder van punches. Net als je de toeschouwer comfortabel op zijn ene been hebt gezet, geef je hem een duw de andere kant op. Eerst de sjeik en de sjah, en dan de shell.

Ik dus op zoek naar punches om mijn nieuwe economie verhaal als stand up comedy te presenteren. Dat laatste been, de shell, dat lukte wel. Maar die sjeik en die sjah, dat is andere koek. Ja, die creatieve sponaniteit is iets wat ik in mijn jeugd heb achtergelaten. Ik zeg het met weemoed.

Dus dat is wat ik aan die cursus heb overgehouden: een stel halve punches, klappen zonder inleidende uithaal. Vanuit comedy perspectief niet meer dan tandeloos gemurmel. Maar het was wel een verhaal, een reisverhaal. Het reisverslag gidst je door een land waar nog geen kaarten van zijn. Mijn manifest is het resultaat van een stand-up-comedy die er nooit gekomen is. Of misschien nog niet gekomen is, want het theater blijft wel trekken. Ik denk er nu over om er een theatercollege van te maken.

Telkens als ik dat reisverslag doe krijg ik dezelfde reactie: ja, zo zie ik dat ook, maar ik had het niet zo kunnen verwoorden. Dus dat is dan wat ik kan bijdragen, die helderheid. Nu heb ik enkele theatercolleges zitten kijken, maar dat waren meer colleges die toevallig in een theater werden gehouden. Ik wil theater maken dat toevallig over nieuwe economie gaat. En dan kun je bij de uitgang desgewenst een hard copy kopen, of misschien zit die hard copy bij het kaartje inbegrepen. Je ziet, alles is nog volop in ontwikkeling.

Maar het manifest is af. Het heet ‘Free to serve’ omdat dat mijn uitgangspunt is. De ondertitel legt dat uit: het is de ontwikkeling van ons bewustzijn die de ontwikkeling van onze economie veroorzaakt. Daarmee impliceer ik ook dat er geen andere drivers zijn. Alles wat je kunt doen is werken aan bewustzijn. Het is niet voor niets dat Herman Wijffels daar zijn pensioen aan besteedt. En waar ontwikkelt dat bewustzijn zich naartoe? Uiteindelijk naar verlichting. En wat is dan verlichting? Mijn begrip daarvan is: dan is mijn Zelf vrij van mijn Ego. Dat is echte vrijheid, alle andere vrijheid is surrogaat voor het ego. In het manifest leidt ik af hoe onze economie eruit zou zien als je zó vrij bent dat je kunt dienen.

eerste publicatie: nieuwe mensaberichten 083, feb 2021